Ένα τραγούδι στέκεται ως αφορμή για να γράψω αυτό το αρθράκι. Λέγεται "The poet and the pendulum" και είναι απ'τους αξιόλογους Nightwish. Ξεκίνησε να παίζει, και η μελωδία του μου δημιούργησε μοναδικές εικόνες και συναισθήματα, τα οποία είναι απ'αυτά τα γνώριμα που νιώθουμε όταν ακούμε μουσική και μας αγγίζει, που δεν περιγράφονται, απλώς βιώνονται.
Η τέχνη είναι το σημαντικότερο επίτευγμα της ανθρωπότητας, γιατί είναι ικανή να μιλάει άμεσα στην ψυχή του ανθρώπου. Μία μορφή της είναι και η μουσική, στην οποία όλοι κάποτε ακουμπούν, αφήνονται, απολαμβάνουν, βιώνουν. Η τέχνη δεν θα είχε καμία ουσία δίχως το συναίσθημα. Πόσες ώρες, πόσες στιγμές μας έχει συντροφεύσει μια μελωδία, ένα τραγούδι; Πόσες φορές αφιερώσατε σε κάποια ή κάποιον δικό σας, κάποιον που νοιάζεστε, αγαπάτε ή είστε ερωτευμένοι μαζί του, ένα τραγούδι ή μια σύνθεση; Μουσική ακούμε πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Ακούμε πηγαίνοντας στην δουλειά, ή κάνοντας δουλειές, ή βγαίνοντας μια βόλτα για έναν περίπατο, ή κάνοντας τζόκινγκ, ή κάνοντας γυμναστική. Πώς θα χορεύαμε αλήθεια δίχως μουσική και ρυθμό; Φαντάζεστε τα νυχτερινά μαγαζιά να ήταν απλώς καρέκλες και τραπέζια, δίχως πίστα και ηχεία; Φαντάζεστε να ήσασταν σε ένα γλέντι και να γλεντούσατε χωρίς αυτή; Ακόμη και σε δυσάρεστες και δύσκολες καταστάσεις όπως ένας χωρισμός, μπορείτε να φανταστείτε πώς θα ήταν δίχως μουσική συντροφιά, ανάλογη των περιστάσεων;
Τόσο συχνά ακούμε μουσική, μα σπάνια σκεφτόμαστε την ουσία και την αξία της. Αν όμως κάποιος είχε την δυνατότητα και σας έλεγε οτι θα αφαιρέσει την μουσική απ'την ζωή σας, δεν θα το δεχόσασταν και πολύ εύκολα. Ωστόσο, υπήρξαν και ακόμη υπάρχουν κοινωνίες, που ευτελίζουν τους μουσικούς βλέποντάς τους ως επαγγελματίες και την ίδια την μουσική ως ένα επάγγελμα και μόνο, γι'αυτό κι έχουν προσθέσει την λέξη βιομηχανία μετά απ'αυτή. Κι επειδή δεν είναι όλοι όσοι ασχολούνται με την μουσική προϊόντα και δεν χωράνε σ'αυτή τη μουσική βιομηχανία, οι περισσότεροι δεν βγάζουν "σοβαρά" έσοδα απο την μουσική. Κι έτσι οι κοινωνίες ακόμη και σήμερα πολλές φορές τους απαξιώνουν εντελώς, ξεδιάντροπα, απάνθρωπα, βλέποντάς τους ώς αποτυχημένους, που δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν ένα οποιοδήποτε "καταξιωμένο" επάγγελμα. Τόσο απαράδεκτη μπορεί να γίνει η κοινωνία και τα άτομά της. Διότι δεν συνειδητοποιούν πως ο μουσικός ακόμη και να μην πληρωθεί, θα παίξει μουσική για τους άλλους. Δεν συνειδητοποιούν πως και να μη τον έχουν πληρώσει, πάλι θα απολαύσουν την μουσική του. Δωρεάν. Ανθρώπινα.
Για την κοινωνία λοιπόν ο μουσικός ήταν και είναι ακόμη συνήθως ένας αποτυχημένος επαγγελματίας, μα για την ανθρωπότητα είναι ένας σημαντικός, ουσιαστικός άνθρωπος. Εσύ, πώς τον βλέπεις, και που ανήκεις;
Η τέχνη είναι το σημαντικότερο επίτευγμα της ανθρωπότητας, γιατί είναι ικανή να μιλάει άμεσα στην ψυχή του ανθρώπου. Μία μορφή της είναι και η μουσική, στην οποία όλοι κάποτε ακουμπούν, αφήνονται, απολαμβάνουν, βιώνουν. Η τέχνη δεν θα είχε καμία ουσία δίχως το συναίσθημα. Πόσες ώρες, πόσες στιγμές μας έχει συντροφεύσει μια μελωδία, ένα τραγούδι; Πόσες φορές αφιερώσατε σε κάποια ή κάποιον δικό σας, κάποιον που νοιάζεστε, αγαπάτε ή είστε ερωτευμένοι μαζί του, ένα τραγούδι ή μια σύνθεση; Μουσική ακούμε πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Ακούμε πηγαίνοντας στην δουλειά, ή κάνοντας δουλειές, ή βγαίνοντας μια βόλτα για έναν περίπατο, ή κάνοντας τζόκινγκ, ή κάνοντας γυμναστική. Πώς θα χορεύαμε αλήθεια δίχως μουσική και ρυθμό; Φαντάζεστε τα νυχτερινά μαγαζιά να ήταν απλώς καρέκλες και τραπέζια, δίχως πίστα και ηχεία; Φαντάζεστε να ήσασταν σε ένα γλέντι και να γλεντούσατε χωρίς αυτή; Ακόμη και σε δυσάρεστες και δύσκολες καταστάσεις όπως ένας χωρισμός, μπορείτε να φανταστείτε πώς θα ήταν δίχως μουσική συντροφιά, ανάλογη των περιστάσεων;
Τόσο συχνά ακούμε μουσική, μα σπάνια σκεφτόμαστε την ουσία και την αξία της. Αν όμως κάποιος είχε την δυνατότητα και σας έλεγε οτι θα αφαιρέσει την μουσική απ'την ζωή σας, δεν θα το δεχόσασταν και πολύ εύκολα. Ωστόσο, υπήρξαν και ακόμη υπάρχουν κοινωνίες, που ευτελίζουν τους μουσικούς βλέποντάς τους ως επαγγελματίες και την ίδια την μουσική ως ένα επάγγελμα και μόνο, γι'αυτό κι έχουν προσθέσει την λέξη βιομηχανία μετά απ'αυτή. Κι επειδή δεν είναι όλοι όσοι ασχολούνται με την μουσική προϊόντα και δεν χωράνε σ'αυτή τη μουσική βιομηχανία, οι περισσότεροι δεν βγάζουν "σοβαρά" έσοδα απο την μουσική. Κι έτσι οι κοινωνίες ακόμη και σήμερα πολλές φορές τους απαξιώνουν εντελώς, ξεδιάντροπα, απάνθρωπα, βλέποντάς τους ώς αποτυχημένους, που δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν ένα οποιοδήποτε "καταξιωμένο" επάγγελμα. Τόσο απαράδεκτη μπορεί να γίνει η κοινωνία και τα άτομά της. Διότι δεν συνειδητοποιούν πως ο μουσικός ακόμη και να μην πληρωθεί, θα παίξει μουσική για τους άλλους. Δεν συνειδητοποιούν πως και να μη τον έχουν πληρώσει, πάλι θα απολαύσουν την μουσική του. Δωρεάν. Ανθρώπινα.
Για την κοινωνία λοιπόν ο μουσικός ήταν και είναι ακόμη συνήθως ένας αποτυχημένος επαγγελματίας, μα για την ανθρωπότητα είναι ένας σημαντικός, ουσιαστικός άνθρωπος. Εσύ, πώς τον βλέπεις, και που ανήκεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου