Κρίκος στην αλυσίδα της ανθρωπότητας.

Αναρωτιέμαι: Θα είχε ποτέ νόημα η κάθε σελίδα ενός βιβλίου ως ξεχωριστή οντότητα?

Απαντώ: Όχι.
Αναρωτιέμαι: Θα είχε ποτέ νόημα η κάθε μέρα της ζωής μας ως ξεχωριστή οντότητα?
Απαντώ: Όχι.
Σκέφτομαι: Λέμε όμως συχνά πως "ξημερώνει μια καινούρια μέρα". Δεν λέμε όμως ποτέ "ξεκινώ μια καινούρια σελίδα" όταν διαβάζουμε. Αντιλαμβανόμαστε το βιβλίο ως μια οντότητα, ενώ την ζωή μας όχι. Κι έτσι οι σελίδες-μέρες-της ζωής μας μοιάζουν συχνά αυθαίρετες μέσα στην καθημερινότητά μας, ένα αιώνιο παρόν δίχως νόημα, κι εμείς ανόητοι, ούτε που μπαίνουμε στον κόπο να το επινοήσουμε. Αυτό είναι το ον της κοινωνίας του παρόντος και του τίποτα, και λέγεται άτομο. Ο άνθρωπος βλέπει στις μέρες και τις νύχτες του μια συνέχεια, με πριν και μετά, κι έτσι μέσα στον χρόνο μπορεί να επινοήσει τον ρόλο του στην παράσταση της ζωής, ως κρίκος στην αλυσίδα της ανθρωπότητας.