Σοφές και πολύτιμες οι φράσεις του λαού μας που γίνονται κι αυτές
παράδοση και περνάνε απο γενιά σε γενιά, αλλιώς δεν θα άντεχαν στον
χρόνο. Απο μικρό κι απο τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, λέμε. Και το
λέμε συχνά. Ποιός σκέφτεται όμως το νόημα? Ποιός έχει αναλύσει τη
φράση? Ποιός έχει αναρωτηθεί: Γιατί? Και ποιά η απάντηση που έχει δώσει?
Ένα μικρό παιδί που δεν έχει προλάβει να απορροφηθεί και να αφομοιωθεί πλήρως απο την κοινωνία, δεν έχει μάθει για τους "τύπους" και δεν έχει μπεί στην διαδικασία να υποκρίνεται όπως τα άτομά της, οπότε θα εκφράσει με ειλικρίνια την εντύπωση του για ένα γεγονός, θα πεί την γνώμη και την σκέψη του δίχως να υπάρχει λόγος να αυτολογοκριθεί. Διότι δεν το ενδιαφέρει πώς θα ακουστεί κάτι, αλλά το πώς είναι. Η πρόθεσή του είναι αγνή, να μοιραστεί απλά την αλήθεια του με τους άλλους, όπως την είδε ή την άκουσε. Όντας ακοινώνητο, δεν είναι κανονικό για την κοινωνία, γι'αυτό και το βαφτίζει "μικρό", αφήνοντας στην άκρη την ανθρώπινη ιδιότητά του. Σιγά σιγά όπως το γαλουχεί καθώς περνάνε τα χρόνια το ονομάζει και άνθρωπο, αν και στην ουσία μέσα στα πλαίσιά της είναι μόνο άτομο. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ ατόμου και ανθρώπου.
Στην περίπτωση που το όν είναι απο τα σπάνια και συνεχίσει να μένει ανθρώπινο όσο μεγαλώνει, ενοχλεί την κοινωνία, το θεωρεί επικίνδυνο. Διότι αυτό είναι ικανό να ξεσκεπάζει τα πέπλα της υποκρισίας της με την ανθρωπιά και την ειλικρίνιά του. Και με την νοημοσύνη του ακόμη και να την αλλάξει εξ'ολοκλήρου. Το μη κανονικό μικρό έχει πλέον μεγαλώσει αλλά συνεχίζει να παραμένει μη κανονικός ως μεγάλος. Οπότε πρέπει να βρεί έναν άλλον τρόπο για να τον υπονομεύσει ξανά στα μάτια των δικών της. Βρήκε λοιπόν μια λύση που πιάνει ανάμεσα σε άτομα. Τον ονόμασε τρελό.
Αν σκεφτούμε θα δούμε πως ο τρελός για την κοινωνία είναι όπως ένας μικρός: ακοινώνητος, θρασύς διότι ότι σκέφτεται το λέει, όντας μη κανονικός που πρέπει να γαλουχηθεί κατάλληλα, ώστε, μεγαλώνοντας, να καταστεί φυσιολογικός μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας. Στην ουσία όμως όπως ο μικρός, ο τρελός είναι συνήθως απλός, ανθρώπινος, ειλικρινής και δεν ενδιαφέρεται για το πώς τον κοιτάζει η κοινωνία, εφόσον δεν τον καταλαβαίνει έτσι κι αλλιώς, όχι επειδή δεν μπορεί αλλά επειδή δεν θέλει.
Χαίρομαι όταν βλέπω την ανθρωπιά και την ειλικρίνια των μικρών και των τρελών, με αγγίζει περισσότερο απο τον καθωσπρεπισμό των ατόμων. Κι επειδή πάντοτε κουβαλάω μέσα μου την ουσία της έκφρασης αυτής, ξέρω πως μπορώ να περιμένω ενδιαφέροντες πτυχές της αλήθειας απο μικρούς και τρελούς φίλους. Κι αλήθεια, αν κι εσύ απο εδώ και στο εξής τους προσεγγίσεις με ανθρωπιά ίσως αντιληφθείς πως το μη κανονικό για έναν άνθρωπο και την ανθρωπότητα είναι η κοινωνία και τα άτομά της.
Ένα μικρό παιδί που δεν έχει προλάβει να απορροφηθεί και να αφομοιωθεί πλήρως απο την κοινωνία, δεν έχει μάθει για τους "τύπους" και δεν έχει μπεί στην διαδικασία να υποκρίνεται όπως τα άτομά της, οπότε θα εκφράσει με ειλικρίνια την εντύπωση του για ένα γεγονός, θα πεί την γνώμη και την σκέψη του δίχως να υπάρχει λόγος να αυτολογοκριθεί. Διότι δεν το ενδιαφέρει πώς θα ακουστεί κάτι, αλλά το πώς είναι. Η πρόθεσή του είναι αγνή, να μοιραστεί απλά την αλήθεια του με τους άλλους, όπως την είδε ή την άκουσε. Όντας ακοινώνητο, δεν είναι κανονικό για την κοινωνία, γι'αυτό και το βαφτίζει "μικρό", αφήνοντας στην άκρη την ανθρώπινη ιδιότητά του. Σιγά σιγά όπως το γαλουχεί καθώς περνάνε τα χρόνια το ονομάζει και άνθρωπο, αν και στην ουσία μέσα στα πλαίσιά της είναι μόνο άτομο. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ ατόμου και ανθρώπου.
Στην περίπτωση που το όν είναι απο τα σπάνια και συνεχίσει να μένει ανθρώπινο όσο μεγαλώνει, ενοχλεί την κοινωνία, το θεωρεί επικίνδυνο. Διότι αυτό είναι ικανό να ξεσκεπάζει τα πέπλα της υποκρισίας της με την ανθρωπιά και την ειλικρίνιά του. Και με την νοημοσύνη του ακόμη και να την αλλάξει εξ'ολοκλήρου. Το μη κανονικό μικρό έχει πλέον μεγαλώσει αλλά συνεχίζει να παραμένει μη κανονικός ως μεγάλος. Οπότε πρέπει να βρεί έναν άλλον τρόπο για να τον υπονομεύσει ξανά στα μάτια των δικών της. Βρήκε λοιπόν μια λύση που πιάνει ανάμεσα σε άτομα. Τον ονόμασε τρελό.
Αν σκεφτούμε θα δούμε πως ο τρελός για την κοινωνία είναι όπως ένας μικρός: ακοινώνητος, θρασύς διότι ότι σκέφτεται το λέει, όντας μη κανονικός που πρέπει να γαλουχηθεί κατάλληλα, ώστε, μεγαλώνοντας, να καταστεί φυσιολογικός μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας. Στην ουσία όμως όπως ο μικρός, ο τρελός είναι συνήθως απλός, ανθρώπινος, ειλικρινής και δεν ενδιαφέρεται για το πώς τον κοιτάζει η κοινωνία, εφόσον δεν τον καταλαβαίνει έτσι κι αλλιώς, όχι επειδή δεν μπορεί αλλά επειδή δεν θέλει.
Χαίρομαι όταν βλέπω την ανθρωπιά και την ειλικρίνια των μικρών και των τρελών, με αγγίζει περισσότερο απο τον καθωσπρεπισμό των ατόμων. Κι επειδή πάντοτε κουβαλάω μέσα μου την ουσία της έκφρασης αυτής, ξέρω πως μπορώ να περιμένω ενδιαφέροντες πτυχές της αλήθειας απο μικρούς και τρελούς φίλους. Κι αλήθεια, αν κι εσύ απο εδώ και στο εξής τους προσεγγίσεις με ανθρωπιά ίσως αντιληφθείς πως το μη κανονικό για έναν άνθρωπο και την ανθρωπότητα είναι η κοινωνία και τα άτομά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου